Image credit : jiunn kang too
Ένα από τα πιο “δημοφιλή” θέματα συζήτησης μεταξύ γυναικών κάθε ηλικίας, ειδικά αυτή την εποχή, είναι το σώμα τους. Και έχω εντυπωσιαστεί – για να μην πω ότι έχω τρομάξει κιόλας – από τους απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς που χρησιμοποιούν πολλές από μας για να περιγράψουν την “ιερή κατοικία της ψυχής τους”. Λες και τα όποια παραπανίσια κιλά, μια μεγαλύτερη κοιλιά ή μια φαρδύτερη πλάτη είναι λόγοι για να τιμωρήσει μια γυναίκα τον εαυτό της και να τον υποβάλει σε σκληρά μέτρα περιορισμού και ταπείνωσης για να “μάθει”…
Εντάξει, η παχυσαρκία είναι σοβαρή υπόθεση και ίσως χρειάζεται να κάνεις κάτι γι’ αυτό, αλλά με ποιον τρόπο; Μέσα από την άρνηση και την κακοποίηση ή μέσα από την αγάπη, τη συμπόνοια και το σεβασμό; Τι μήνυμα δίνουμε στις κόρες μας που μας παρατηρούν με άγρυπνο βλέμμα μέσα στην καθημερινότητα, όταν εκφράζουμε τη δυσαρέσκειά μας κάθε φορά που βλέπουμε το είδωλό μας στον καθρέφτη; Πόσο βοηθάμε τα παιδιά μας να αποκτήσουν μια υγιή εικόνα του εαυτού τους και του θαύματος που λέγεται “γυναικείο σώμα” όταν ειρωνευόμαστε κάθε γυναίκα που έβαλε κάποια κιλά; Ποια είναι η νοητική, συναισθηματική και πνευματική “προίκα” που τους αφήνουμε για να πορεύονται μια ζωή όταν εστιαζόμαστε στην εξωτερική τους εικόνα και προσπερνάμε αδιάφορα τα πνευματικά και συναισθηματικά τους